راز و نیاز

ای خدا،

در هر سختی، آنگاه که بر تو توکل شود، منفعتی است.

چه بسا منفعتی که تکریه شود و چه بسا ضرری که تکریم.

پس شکرت.

تویی سرچشمه امید و معنابخش این دنیای پوچ و خاکستری.

پناه به تو از عقل ناقص منِ حقیر. منِ نیازمند به تو.

گدای توییم. راه به ما نشان بده، که لحظه ای به خود واگذاشته شویم، به خود و دیگران ظلم می کنیم.

خدایا... زندگی چقدر سخت شده. او کی می آید که درست را از غلط برایمان جدا کند؟

ای خدا

سخت است. آسان نیست. اما باز شکرت.

دلم آزار می بیند، از هر لحظه این وضعیت، اما باز شکرت.

خدایا. چه عجیب است معادله ات...

سختی دنیا، در عوض اجر آخرت هیچ است... اما صبر اندک و حرص ما، دنیا را می خواهد...

می گویی انسان را برای عبادت خلق کرده ای، اما واقعا فقط و فقط عبد بودن است که آدمیزاد را انسان می کند...

می آزمایی، و در این آزمایشات بزرگمان می کنی.

مبتلایمان می کنی، به آنچه که به ما ارزش می دهد.

تنهایمان می کنی، تا بفهمیم که از اول بنده خوبی نبودیم.

بندگانت جفا می کنند، تا بفهمیم جفا چیست... تا ببینیم مسیم یا زر؟

و عجیب ترین قسمتش این است که من اندکی به خود حقیر و ذلیل امید ندارم در گذر از این امتحانات... این تنها امتحانی است که فقط به لطف ممتحن می شود درست عبور کرد!

ای خدا

تو که در این شرایط هم باز محبت من را نسبت به او حفط می کنی... کی تمام می شود؟

آیا او هم محبتی دارد؟ یا دنیا اینقدر قوی است؟

خدایا

اگر او محبتی ندارد، دیگر دنیا چه دارد که به آخر برسد؟ چرا امام ما را نمی رسانی که نجات بیابیم؟